Gastblog 
"Gemopper, gemekker, gezanik en gezeur.  Dat is bij ons elke morgen strijk en zet. Ze komen duf en chagrijnig uit hun bed."

Wie kent deze tekst niet? De eerste drie zinnen uit een bekend kinderliedje uit de jaren '90 en ik denk er vaak aan terug. Het is bij ons namelijk niet anders (geweest) in deze periode van thuis zijn met ons hele gezin. Sinds half maart 2020 zitten wij, een normaal doorsnee gezin, net als bijna iedereen thuis vanwege deze ellendige omstandigheden. Mijn man probeerde de eerste drie weken thuis te werken aan de eettafel. Ik als thuismoeder probeerde onze dochter van vijf en onze zoon van twee in het gareel te houden.

Ik weet het nog goed... Het weekend dat we hoorden dat de school dicht zou blijven en we dit aan onze dochter vertelde, ze was in tranen! Ze kon nu de juf niet meer knuffelen. Als moeder schoot ik direct in de stress door deze nieuwe situatie en de vragen werden in mijn hoofd op me afgevuurd: Hoe gaan we dit doen? Wie doet wat? Hoe delen we de dag in? Wat kunnen we doen voor school? Hoe moet mijn man werken? En zo ontstonden er steeds meer vragen waar niemand antwoord op kon geven. Meteen schoot ik in de overlevingsmodus en ging ik aan de slag. Pinterest werd afgestruind en de rekenwerkjes, taakwerkjes, leren lezen verhaaltjes en motorriekwerkjes werden opgeslagen in perfecte ingedeelde borden op mijn homepage. Olivia kon gewoon uit vele werkjes kiezen! Ook ons strakke schema hing op de zijkant van de keukenkast zodat er elke dag volgens schooltijden gewerkt kon gaan worden. Zo! We hadden structuur! We konden aan de slag! Eén uitzondering: woensdag was een extra vrije dag.

Helaas.. Zo werkte het niet. Daar kwam ik, kwamen we, al na een paar dagen achter. Maar we zagen alles nog positief in en het zou maar tot 6 april duren, hierna zou onze dochter wel weer naar school kunnen en mijn man op kantoor kunnen werken. Het uiteindelijke resultaat was dat mijn man de eerste drie weken met een computerscherm, laptop, de nodige snoeren en adapters en andere meuk aan de eettafel probeerde te werken. Ik zat met onze dochter schoolwerkjes te maken (dit onopgemaakt en in mijn huisoutfit waarmee je niet buiten wilt komen ;)) en creatief te knutselen en tekenen. Tussen al deze bezigheden door probeerde ik mijn man zo veel mogelijk te ontzien, de rommel op te ruimen, schoon te maken en te koken. Nou ik kan vertellen dat dat absoluut niet gelukt is. Onze Pascal van twee werd eigenlijk hierdoor een beetje verwaarloosd. Vaak vroeg hij wel aandacht bij zijn vader aan de eettafel maar begreep niet altijd dat dit niet de bedoeling was tijdens een online meeting met collega's, de "mute" knop werd dus veelvoudige gebruikt. 

Tijdens deze weken hadden we vaak een ontevreden dochter die, omdat ze erg sensitief is, moeilijk kon omgaan met deze verandering in haar leven. Dat probeerde wij te compenseren door leuke dingen te kopen en wat leuke dingen te doen. Maar dit konden en wilden we niet blijven volhouden toen we erachter kwamen dat deze situatie langer zou gaan duren. Er kwamen een aantal minder leuke gewoonten naar boven bij Olivia: Boos worden, verdrietig zijn, driftbuien, gillen, jammeren en zoals wij dat noemen piepen. De tekst van het liedje uit mijn tienerjaren "Gemopper, gemekker, gezanik en gezeur.  Dat is bij ons elke morgen strijk en zet" spookte steeds vaker door mijn hoofd. Hoe moesten we dit aan kunnen? Hoe konden we dit oplossen? Was het normaal dat ik mijn kinderen vaak genoeg achter het behang kon plakken?

Voor deze situatie was ik al onzeker of ik het wel allemaal goed deed. En dat werd eigenlijk versterkt in deze periode en door de positieve verhalen en leuke foto's van lachende en vrolijke kinderen van anderen. Wat ik hieruit kon opmaken was: Alles vonden ze goed te doen. Ze vonden het erg fijn om meer tijd met de kinderen door te brengen. Ze waren lekker veel buiten deden alleen maar leuke dingen, En natuurlijk gingen de werkjes en de opdrachten van school perfect! Is dan echt het gras groener bij anderen? Ik weet het niet, ik durf het niet te zeggen.

Na de derde week is mijn man op zolder gaan werken. Onze theorie was dat dit veel rustiger was voor iedereen, er minder rommel was op de eettafel wat we iedere dag op konden ruimen voor het eten en Olivia zou minder afgeleid zijn en zich dus zou kunnen concentreren op zichzelf. Zo kon ik de kinderen bezighouden, huishouden doen en koken zonder dat mijn man gestoord werd. Ook dit werkte in de praktijk heel anders. Mijn man werkte op zolder en iedere ochtend nam hij weer deel aan de online meeting met zijn collega's. Dat doet hij tot op heden tussen de stapels ongestreken wasgoed, de onopgeruimde zolder waar de stofwolken door de lucht dwarrelen en ook nog eens met de kleinste boef van twee vaak bij hem in de buurt. Hij wilt als papa thuis is (bijna) niets van mama weten en dus alleen maar bij papa zijn. Resultaat: Hij zit vaak op zolder te spelen of filmpjes te kijken (lang leve de extra gratis zenders in deze tijd). En als kers op de taart voor mijn man ligt er op het Ikea bureautje naast de twee pc schermen een knorrende kat die ook elke keer opkijkt als ze geen aandacht krijgt. 

Ondertussen ging het beneden niet veel beter. De werkjes van school waren te makkelijk, te saai of te moeilijk. Het samenspelen met haar broer (als hij een keer wel beneden was) eindigde vaak in ruzie, jaloezie, gegil, dikke tranen en gestamp op de trap naar haar kamer om vervolgens  een driftbui te krijgen. Er werd niet gekleurd, niet geknutseld, de opdrachten via de email van school en de filmpjes werden niet gedaan of bekeken en alles wat ze wel wilde moesten we samen doen, waar ik dan weer gefrustreerd van werd. Als ik, nog steeds minder opgemaakt dan normaal en in mijn huisoutfit (ben ik ook hierin de enige?), naast mijn dochter zat en ik deed even wat anders was het weer raak: Gemopper, gemekker en gezeur... Dit was niet vol te houden voor ons. Iedereen werd hier ontevreden, kribbig, chagrijnig, en vooral verdrietig om.

We hebben samen als ouders echt bijna alles geprobeerd om het iedereen zo makkelijk mogelijk te maken en naar het zin. Er zijn schema's gemaakt, alles is compleet losgelaten, inclusief alle werkjes van school (in overleg met de juf) en alles er tussenin. Na vele weken hebben we, denken we, de oplossing gevonden voor de nieuwe structuur. Onze balans is terug, het huishouden is weer op orde, de kids leren redelijk samen te spelen en Olivia is zelfs aan het moederen over haar broertje en we zijn een stuk gezelliger samen als gezin.  En nu...Mag ze weer gedeeltelijk naar school.

Naast deze heel erg eerlijke blog die misschien wat minder leuk (maar wel onze realiteit) overkomt hebben we ook zeker leuke momenten gehad. Als voorbeeld mijn 40ste verjaardag. Ondanks alles heb ik een heel leuk feestje gehad. Mijn man en kinderen hebben me verwend met een ontbijt op bed, een heel lief kunstwerk, een hele mooie taart met 40 kaarsjes erop en ik heb een heel mooi cadeau gekregen van mijn gezin en familie. De vele kusjes en knuffels ben ik ook niet vergeten. Door dit soort dingen in deze nare periode besefte ik dat je als gezin er voor elkaar moet zijn, dat je alles met elkaar moet kunnen bespreken en alles van elkaar moet accepteren. Het gedrag, het verdriet komt ergens vandaan en het is de taak om als gezin dit op te lossen. Hierdoor kan ik met een gerust hart zeggen dat het ons ook iets positiefs heeft gebracht. We communiceren meer met elkaar, en waarderen elkaar meer en we weten weer wat we aan elkaar hebben. En we hebben ons uiterste best gedaan om alle ballen hoog te houden.

Wij eindigen iedere dag als we naar boven gaan met de vraag: "Kindjes kijken?" We kijken even bij de kindjes, geven ze een kus, en zeggen dat we van ze houden en dat zal niet veranderen!