"Het verhaal achter....Fotografie-Linda.nl"

Om mijn verhaal met jullie te delen moet ik jullie even terug nemen naar een aantal jaar geleden.  Ik werkte 18 tot 24uur in de jeugd hulpverlening bij Cardea en op vrije dagen was ik er 100% voor Pepijn. We woonde nog in een flat, dus het huishouden was een stuk sneller gedaan! Pepijn was geen makkelijke baby, huilde heel veel en sliep heel weinig. Overdag eigenlijk maximaal een half uur. Ondanks het slaap te kort en de onzekerheid die ik had (waarom huilde hij zoveel? Moest ik stoppen met borstvoeding?) voelde ik me een oermoeder. Vanaf het moment dat ik losliet hoe het volgens sommige mensen en instanties moest gaan, (slapen in bed, voeden om de zoveel uur, rust reinheid regelmaat…) ging het beter. Nee, dat betekende niet dat Pepijn opeens sliep of minder huilde, maar ik vertrouwde op mijn eigen moeder gevoel! Ik stopte met uren naast zijn bed zitten en wrijven over zijn hoofd voor een half uur slaap. We gingen wandelen, reden rondjes in de auto, dan sliep hij meer ontspannen in en ik liet het los!

Na een jaar werd ik zwanger van Mees! Ik dacht ach, de slapeloze nachten zitten we toch nog midden in, dan hebben we dat maar gehad. Waar ik bij mijn eerste zwangerschap met 37 weken nog mijn laatste ritje met mijn paard deed en een week voor mijn bevalling nog van wassenaar naar Katwijk fietste met paard naast me om hem naar zijn “zwangerschapsverlof” wei te brengen, ging deze tweede zwangerschap een stuk minder soepel.
Mees was een dwars ligger, dat deed mijn bekken geen goed. Maar ook natuurlijk bevallen zou zo niet lukken. Met 37 weken deden ze daarom in het ziekenhuis een versie, wat in houd dat ze van buitenaf je baby draaien. Geen pretje, maar ik wilde geen keizersnee!!! En gelukkig, de versie lukte! Echter moest dit met 39 weken opnieuw gedaan worden. Deze keer ging dat minder soepel dan de eerste keer, ik voelde me helemaal niet goed en ook met Mees ging het niet goed. Gelukkig herstelde dit zich en hoopte dat dit mijn slechte voorgevoel had verklaard dat ik de hele zwangerschap had gehad. Ik had namelijk vanaf het begin het gevoel dat het mis zou gaan… een heel naar idee!

Toen ik met 40 weken gestript werd en de verloskundige me vertelde dat het moeilijk ging omdat ze het hoofdje niet goed voelde, eiste ik een echo! Gelukkig kreeg ik die meteen in het ziekenhuis en was mijn gevoel juist, meneer lag weer in een onmogelijke positie. Als de oermoeder die ik me voelde, was ik alleen naar het ziekenhuis gegaan, oeps… Gelukkig was Marco er snel en werd voor de derde keer een versie gedaan en werden mijn vliezen gebroken. Maar al snel ging het met Mees heel slecht, zijn hartje stopte meerdere malen en er was paniek. De gynaecoloog in opleiding toucheren en keek geschrokt, keek me met bambi ogen aan en liep weg… op dat moment keek ik naar de Maxi cosi die klaar stond en zei tegen Marco…” zie je mijn voorgevoel komt uit, die Maxi Cosi gaat weer leeg mee naar huis, we verliezen hem…………..”

De gynaecoloog in opleiding kwam met de gynaecoloog terug en toen bleek dat de navelstreng tussen mijn bekken en zijn hoofdje in lag, daardoor werd de zuurstof toevoer geblokkeerd en was hij in nood. Binnen 5 minuten lag ik op de OK. Er was uiterste spoed bij, ik kreeg een ruggenprik en ze begonnen. Tijd om deze in te laten werken was er blijkbaar niet, ik voelde elke insissie die ze maakte..... Mij werd verteld dat er geen tijd was om er nog een te zetten of te wachten tot hij goed werkte en ik anders onder narcose moest. Nee!!! Dit wilde ik niet en de kracht die je bij een natuurlijke bevalling krijgt, kreeg ik nu ook en ik verbeet de helse pijn (en angst...)

Kort erna voelde ik dat hij er uit was, maar ik hoorde hem niet, waarom hoorde ik hem niet!? Van Marco hoorde ik later dat ze zijn longen leeg moesten zuigen en kort daarna kon ademen. In werkelijkheid duurde dit wellicht een minuut, voor mij duurde dit eeuwen! En vooral dat er niks gezegd werd, zorgde voor onzekerheid. Gelukkig kreeg ik hem hierna bij mij in mijn armen. Ik gaf hem niet af en mocht hem hierdoor nog even bij me houden tot ik dicht was. Later bleek dat met nietjes te zijn gedaan… ik kan je vertellen dat is schrikken als je dat niet verwacht!
Hierna ging ik naar een aparte ruimte waar ze me pijnbestrijding gaven en een warmte deken. Ik heb in mijn hele leven nog nooit zo liggen stuiteren en schokken als toen. Maar toen de verpleegkundige vroeg of het ging zei ik volmondig ja! Ja, want ik wil naar mijn kind toe.

De paar dagen in het ziekenhuis waren moeilijk. Ik kon Mees zelf niet uit zijn wiegje halen en wanneer ik op het knopje drukte moest Mees nog eerst minstens 5 minuten huilend (oke het is mees…gillend dus) wachten. Dus ik hield hem de tweede nacht maar gewoon bij me ook al vond het verplegend personeel dat ik hem kunstvoeding moest geven omdat hij zoveel huilde. En dat bij me houden ben ik blijven doen. Want Mees was nog helemaal niet klaar voor de grote wereld en wilde bij me zijn en dat was oke. Gelukkig had ik een draagdoek en heb ik hem heel veel mogen dragen, iets wat ons beide erg heeft geholpen. Het was na een spoedkeizersnede ook aanpoten wat de borstvoeding betreft. Maar ik zette alles op alles en heb uiteindelijk 14 maanden borstvoeding gegeven! Iets waar ik heel trots op ben!
Deze bevalling en de periode hierna is me uiteindelijk gaan opbreken. Ik stortte me volledig op de kinderen, wanneer ik op werk was voelde ik me schuldig. Maar wanneer ik thuis was, had ik ook het gevoel te kort te doen, moest ik eigenlijk nog een gespreksverslag uitwerken omdat ik daar op werk vaak niet aan toe kwam. Tijd voor mezelf had ik eigenlijk helemaal niet meer. De kinderen, werk en het huishouden, aan alle kanten had ik het idee te kort te komen. De toen 3 jaar slapeloze nachten, twee actieve kinderen met temperament, vele nacht voedingen en de dagen die om 4.30 a 5.00 begonnen braken me op! Ik melde me voor uiteindelijk 2 maanden ziek met burn-out klachten.

Ik begon na 2 maanden weer maar uiteindelijk heb ik ontslag genomen om voor mezelf te kiezen en mijn gezin. Mijn werkgever zorgde niet goed voor mij, ik nam de beslissing om nu goed voor mezelf te gaan zorgen na een periode van door gaan, over grenzen (laten) gaan. 
Ik heb hele fijne gesprekken gehad met psycholoog Sofie Graafstal van Bloom psychologie in Oestgeest. Ik heb EMDR gehad om de bevalling een plekje te geven en dan naast de angst vooral ook het onbegrip van dat er niet gecommuniceerd werd naar ons toe tijdens deze heftige en onzekere situatie.
Ik ben weer leuke dingen voor mezelf gaan doen om mijn batterij uit de spaarstand te krijgen. Ik ben weer opzoek gegaan naar wie ik ben, wilde zijn. Twee ochtenden in de week ging Mees naar de peuterspeelzaal en is Pepijn naar school. In het begin voelde het heel onnatuurlijk en egoïstisch als ik op de bank zat met een kop koffie en een boekje. Inmiddels weet ik dat als ik goed voor mezelf zorg ik er nog beter en liefdevoller voor mijn kinderen (en mezefl) kan zijn. Ik genoot van deze ochtenden alleen, gewoon het alleen zijn en de was doen, een boekje lezen, wandelen, boodschappen doen, podcast luisteren. Het alleen zijn vond ik vroeger als puber al fijn, schrijven in mijn boekjes op mijn kamer, dat had ik gemist, ik was immers nooit meer alleen, alleen met mezelf en mijn gedachten.

Ik ben gaan opschrijven wat ik voordat ik mama werd leuk vond om te doen. Kleine dingen waar ik gelukkig van werd, energie van kreeg. Ik Zal jullie het lijstje besparen maar hier is wel fotografie-Linda uit ontstaan! Ik heb foto’s maken altijd al leuk gevonden, momenten vast leggen om dan later terug te kijken, na te kunnen genieten van dat moment, je weer even zo te voelen als je, je op dat moment voelde.

DEEL 2. 

Zoals jullie inmiddels weten, vond ik het dood eng mezelf zo bloot te geven in mijn afgelopen blog. Ook zit natuurlijk niet iedereen op een bevallingsverhaal te wachten. Maar wat ben ik blij dat ik toch die stap genomen heb. Ik kreeg veel privé reacties en appjes. Ook als ik kennissen tegen kwam deze week kreeg ik bij het passeren een compliment over mijn blog, hoe leuk!

Ook niet alle mensen dicht bij ons, waren zich bewust van de heftigheid van de situatie toen. Of de impact die het maakte op ons beide. Want ook Marco heeft het er erg moeilijk mee gehad en soms nog wel eens wanneer een gesprek over een keizersnee gaat. We zullen het vast wel verteld hebben, maar op dat moment wil je ook gewoon blij zijn. Want dat zijn we ook, hij leeft en is gezond! Maar het feit dat wij beide toentertijd er niet teveel over hebben gezegd heeft wellicht ook gezorgd dat het zo een nasleep had. Tegenwoordig willen mensen alsmaar sterk zijn, geen zwakte laten tonen. Maar als je altijd in de overlevingsstand staat, situaties, angst en verdriet er niet laat zijn kun je het ook geen plekje geven en zal het te zijner tijd je opbreken.

Net zoals veel mensen in deze tijd full time (willen) werken, hun huis op orde willen hebben en er 100% voor het gezin willen zijn. Je kúnt niet op alle vlakken 100% energie en commitment geven.

Na mijn breakdown ben ik zoals ik in mijn het eerste deel schreef weer opzoek gegaan naar mezelf. Hiervoor moest ik ook prioriteiten stellen in wat voor mij en mijn gezin belangrijk was. Voor mij was al snel duidelijk dat mijn kinderen, mijn gezin op nummer 1 staan. In mijn werk was ik niet gelukkig, ik werd teveel als pingpong bal gebruikt omdat ik zo flexibel inzetbaar was. Maar ook dat brak me in deze situatie op. Hoe heerlijk ik mijn werk ook vond. Dus ik zette pas op de plaats en ik ging me met mijn nummer 1 prioriteit bezig houden. Als snel besefte ik dat ik nu alsnog alsmaar alleen maar voor andere bezig was. Dat moest veranderen, tijd voor jezelf is als mama ook super belangrijk! Voor míj is tijd voor mezelf, alleen zijn, rustig kunnen nadenken en schrijven belangrijk! Als puber had ik daar al behoefte aan en dit heb ik de afgelopen jaren gemist, ik was nooit meer even alleen, zelfs niet op de wc ;)

in 2018 heb ik 2 dagen per week gewerkt in de kinderopvang (Daarna heb ik ontslag genomen omdat het toch niet de juiste plek voor me bleek te zijn) en had ik daarnaast genoeg tijd voor de kinderen. Twee ochtenden in de week had ik tijd voor mezelf!!! Mees was dan naar de peuterspeelzaal en Pepijn naar school. Als ik opdrachten had of moest uitwerken, gebruikte ik die tijd voor mijn fotografie. En ook in het weekend had ik ruimte voor opdrachten, dankzij mijn lieve man!

Ik ben gaan oefenen, eerst buiten en daarna met een set continue lichten op onze zolder. Inmiddels heb ik een mooie flitsset en een nieuwe achtergrond waar ik dol gelukkig mee ben! Ik kan onze zolder echt een fotostudio en kantoor noemen, het is zo'n heerlijke ruimte! Na wat geoefend te hebben op mijn kinderen en maakte ik de Facebook pagina aan. Ik was toen pas net begonnen en was me ervan bewust dat ik nog (zoals nog steeds) veel te leren had. Maar waarom zou je wachten met het te delen dacht ik? Het is niet zo dat ik meteen veel opdrachten verwachten, maar als je je niet laat zien weet je zeker dat er niks gebeurd. Klein beginnen en kleine doelen stellen. En dat is wat ik doe! En ondanks dat ik nog niet zo heel lang bezig ben heb ik toch al aardig wat opdrachten mogen doen. Toen mijn pagina net online stond kreeg ik zelfs een aanvraag voor een trouwerij! Dat vond ik wel heel erg spannend om te doen. Maar deze mensen waren gelukkig ook erg tevreden. Helaas mag ik die foto's niet online delen ivm privacy. Maar wie weet komt er in de toekomst weer zoiets leuks op mijn pad.
Ik heb me begin dit jaar (2019) een klein doel gesteld van 12 betaalde opdrachten dit jaar en hier en daar wat kleine acties. Na een goede start dit jaar heb ik ook een paar super leuke shoots op de agenda staan, waar ik super veel zin in heb! En ik ben uit mijn comfortzone gegaan met mijn blog! Dus ik ben goed op weg, al zeg ik het zelf!!!

Inmiddels is het 2020 en heb ik vele leuke opdrachten en doe ik creatief werk voor mezelf. 
Aan de hand van mijn fotoproject wat ik in februari 2020 gestart ben heb ik deze BLOG apart hier nog een maal gedeeld.
Lees vooral ook "Het verhaal achter...het masker" het mooie en eerlijke verhaal van Lianne. 
Wil je meedoen aan dit project mail dan HIER en vertel me alvast een klein stukje van jou persoonlijk verhaal.