"Het verhaal achter....het masker"

Wat als je lichaam je in de steek laat?
Voor Lianne is het frustrerend, het maakt haar op momenten afwisselend boos en verdrietig. Op het dieptepunt raakt ze ook gefrustreerd, wanhopig of voelt de aanhoudende pijn uitzichtloos. 
Na een lange periode van veel pijn, klachten en onderzoeken waarbij ze niet altijd even serieus werd genomen door de artsen (“bekkeninstabiliteit ohhhhh dat valt wel mee?), bleek dat er onder andere toch ook vorm- en kraakbeenafwijkingen te zien zijn aan haar gewrichten en na een MRI bleek er zelfs flinke schade in haar heupen waardoor ze op een lange wachtlijst van meer dan een jaar terecht kwam. Super frustrerend aangezien lopen bij iedere stap pijnlijk is en ze 2 hele jonge kinderen had rondhuppelen waar ze niet achteraan kon en daarbovenop in die periode haar beloofde vaste contract van de baan ging en ze thuis kwam te zitten. Wat haar mind-set niet ten goede kwam. 

In deze periode was ze thuis, met de kinderen waar ze enerzijds heel dankbaar om was, dichtbij ze zijn om ze te begeleiden bij het opgroeien en oneindig veel voor te lezen en te knuffelen, maar anderzijds bleef dat eeuwige gevoel van tekort schieten. Niet kunnen werken, niet kunnen bijdragen, niet “nuttig” zijn. De hele dag thuis zijn maar het huishouden niet op orde krijgen omdat traplopen en tillen niet lukte vanwege de pijn. 

De impact van pijn in je leven is niet goed uit te leggen, zelfs niet als er een plakker op zit die de kwaal verklaard (FAI: heupimpingement) blijkt nog dat artsen het niet altijd even serieus nemen. Na ruim een jaar wachtlijst lag ze eindelijk op de operatietafel en verbaasde de arts zich zichtbaar dat hij en met enkel z’n handen haar heup uit de kom trok, toen de röntgen zijn verbazing bevestigde (“heupen gaan niet zomaar uit de kom”- wel dus) en Lianne hierop aangaf dat dat juist onderdeel van het probleem was, was de arts beledigd en liet hij haar ondanks dat ze enkel de ruggenprik zou krijgen toch sederen zodat ze niet zo bijdehand was…tjsa. 
Het herstel duurde eindeloos, doordat het kraakbeen grotendeels is weggehaald en ze ondanks de microfracture nu wel bot op bot loopt, is de pijn een jaar later nog niet weg, wel anders, maar niet weg en daar ze moet mee leren leven. En dat is KAK op je 29e. 
Misschien nog wel des te meer omdat ze vroeger lichamelijk alles kon op 130%, turnen, paardrijden, eindeloos wandelen met de hond(en), rennen- vliegen-springen-opstaan-enweer-doorgaan, was heel lang haar dagelijkse ritme. Hoe anders is dat nu. 

Ondanks dat de klachten niet verholpen zijn was Lianne de ziektewet wel meer dat zat. De muren kwamen op haar af en het gevoel van nutteloos zijn en niet deelnemen aan een team, aan de maatschappij in zijn geheel eigenlijk maakte haar intens somber en ze was dat meer dan zat. Ze zocht bij het zoeken naar de juiste mind-set en het accepteren van het aanpassen van de levensstijl en het vertraagde ritme (altijd de balans zoeken tussen belasting- en belastbaarheid, inspanning en ontspanning timen). Dat is aardig gelukt en daardoor voelde ze zich weer sterker en positiever worden. Ze is inmiddels zelfs aangenomen voor een functie waar ze 4 jaar daarvoor al interesse in had! Weer aan het werk met jonge kinderen met autisme! Weer aan het werk in een jong en dynamisch team, niet richten op de beperking maar op de mogelijkheden zowel bij de kinderen op het werk als bij haar zelf, dat geeft zo veel lucht en ruimte voor inspiratie. 

Ik vind het zó krachtig van haar hoe ze dit doet! Als je haar zou ontmoeten zul je niet meteen weten wat ze door gemaakt heeft en wat ze nog elke dag doormaakt. Ook tijdens onze shoot kwam vaak weer een lach naar voren. Een masker wat je in situaties als deze bewust en onbewust opzet. Maar met deze serie wil ik dit juist doorbreken.... laten we niet altijd een lach opzetten. Laten we een realistischer beeld neer zetten van de werkelijkheid.... Waarbij emoties er zijn en ook zichtbaar mogen zijn. 

Iedereen heeft zijn eigen hobbels en tegenslagen te verwerken, waarbij we moeten dealen met onze frustraties, boosheid en verdriet.... maar Lianne is ook trots op waar ze nu weer staat en dat mag ze zeker zijn! Trots op haar 2 kindjes, want dat is natuurlijk prachtig, mooi en heerlijk. Ook daar gingen hindernissen aan vooraf. 
Na een ongeplande en ook nog buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad te hebben, wist ze toen dat voor de tweede keer gebeurde meteen wat er aan de hand was. Ze stond samen met haar man direct na hun huwelijksreis aan de balie bij de gyneacoloog en wilden een echo. De assistente stuurde ze echter zonder pardon en zonder overleg met de arts weg omdat ze geen echo konden afdwingen, ondanks de voorgeschiedenis, de ernst- ze heeft haar eerste eileider verloren en wil de tweede niet ook nog kwijt ivm kinderwens- en ze toch ook nog even op de wachtlijst moesten, net als alle andere mensen die langskomen. De assistente luisterde echter niet naar de voorgeschiedenis en maakte een ernstige inschattingsfout waardoor ook deze BBZ in een spoedOK eindigde met een inwendige bloeding. Door snel handelen heeft de arts kunnen voorkomen dat de volledige (en nog enige) eileider eruit moest, maar de kans op een natuurlijk zwangerschap werd heel klein geacht.. Groot verdriet en een hoop “ach je hebt toch al een kindje, een hele mooie zoon” en andere dooddoeners verder, bleek dat ze toch al snel in verwachting was van haar dochter! Die kleine wilde gewoon heel graag komen! Wat een wondertje en dat zonder IVF. 

Lianne mag ook trots zíjn op een mooie pure en eerlijke relatie, een mooi gezin. En trots op zichzelf! Lianne bedankt voor je openheid, oprechtheid, bedankt dat je voor mij je masker even wilde afzetten. Doe dat vaker, het mag, het is oké! Want we zijn nu eenmaal niet altijd oké......